Terug naar boven
Meerkampster Remona Fransen en rolstoelbasketballer Marc de Hond vonden elkaar in en door de sport
News ,

Meerkampster Remona Fransen en rolstoelbasketballer Marc de Hond vonden elkaar in en door de sport

Zij is 27 jaar en is atlete. Hij is 35 jaar en is onder andere rolstoelbasketballer. Zij is Remona Fransen, hij is Marc de Hond en het is de sport die beiden bij elkaar brengt. Dat gebeurde in 2011, beiden verbleven op het nationale sportcentrum Papendal waar ze op dat moment een hoger doel nastreefden. Londen 2012 stond met een dikke rode stift omcirkeld in hun kalenders. Daar wilden ze hun land vertegenwoordigen tijdens de Olympische en Paralympische Spelen. Het stel raakt verliefd op een moment dat er sportief veel op het spel staat. Ondanks dat de emoties in de sport en de relatie niet altijd synchroon lopen doorstaan ze deze test. Kwalificatie voor Londen halen ze beiden niet, maar anderhalf jaar later zijn ze nog steeds dolgelukkig met elkaar.

‘We hebben elkaar op Papendal leren kennen. Marc trainde hier vier dagen in de week, op dezelfde dagen als ik.’ Sinds anderhalf jaar hebben ze een relatie. ‘Het eerste jaar dat Marc en ik samen waren, was hij ook heel intensief met zijn sport bezig. Marc bereide zich met het Nederlands team voor op de Europese kampioenschappen rolstoelbasketbal in Israel. Die kampioenschappen, aan het eind van de zomer 2011, waren ook meteen de kwalificaties voor de Paralympische Spelen. Helaas hebben zij zich net niet geplaatst. Als gevolg daarvan was het trainingsprogramma in 2012 minder druk voor hem, omdat er geen grote toernooien waren. Hij trainde wel, maar niet meer zo intensief als toen ik hem leerde kennen.’

Haar sport, de meerkamp, volgt Marc de Hond al vanaf het begin met grote interesse. Remona traint voor zeven onderdelen (100m horden, 200m, verspringen, hoogspringen, kogelstoten, speerwerpen en de 800m). Een wedstrijd gaat over twee dagen waarbij op de eerste dag vier onderdelen worden afgewerkt en vervolgens nog drie op de tweede dag. Per onderdeel krijg je voor je geleverde prestatie punten en wie na zeven onderdelen de meeste punten heeft, is de winnares. Het zijn wedstrijden waar alles bij elkaar komt en veel van de atletes gevraagd wordt. Snelheid, techniek, kracht, uithoudingsvermogen maar ook concentratie, fitheid en focus zijn belangrijk. ‘Marc was in eerste instantie onder de indruk, vervolgens merkte ik dat hij de meerkamp heel goed snapte en doorhad. En dat is leuk, als je dingen vertelt die hij meteen snapt.’

RemonaFransen women on 1108290245SL_OP

De eerste meerkamp dat Marc erbij was, kwalificeerde Remona zich voor de wereldkampioenschappen in Daegue in 2011. Ook zette ze daar haar huidige persoonlijk record neer, namelijk 6168 punten. ‘ Dat was een bijzonder weekend, want ik ging daarheen en had al twee meerkampen gedaan die niet zo goed waren gegaan als ik had gehoopt. Ik ging met niet al te hoge verwachtingen naar Ratingen en uiteindelijk werd het een fantastische meerkamp.’ Marc zag zijn vriendin voor het eerst als atlete in een tweedaagse wedstrijd en moest daar even aan wennen. ‘Ik ben in Ratingen wel anders dan wanneer we een weekendje weg zijn. Marc zag mij zo voor het eerst en zag mij ook nog eens goed presteren. Hij stond langs de kant en ik was meer bezig met de wedstrijd dan met hem. Achteraf zei hij ook dat hij blij was als ik een paar tellen aandacht had voor hem. Hij moest daar wel even aan wennen.’ Maar dat is juist de kracht van Remona. Zij kan als geen ander de focus en concentratie vasthouden om te doen wat op zo’n dag moet gebeuren. Eerder dat jaar leidde dat al naar een medaille bij het EK indoor in Parijs.

Behalve de focus is het voor Remona ontzettend belangrijk om goed in haar vel te zitten wil ze tot goede prestaties komen. ‘Lekker in je vel zitten. Niet blijven hangen als een onderdeel wat minder gaat. Dat is mijn valkuil, want ik kan heel makkelijk boos worden op mezelf en dat moet je niet hebben in een wedstrijd. Als je daar vol vertrouwen staat, presteer je het beste. Marc en ik praten vaak over het mentale aspect van onze sporten, we merken dat we elkaar daar – als het even tegenzit – goed mee kunnen helpen.’

Haar vriend Marc zit in een rolstoel. Exact tien jaar geleden ging er iets mis bij een ingreep en liep hij een dwarslaesie op. Het maakte dat Marc op 25-jarige leeftijd van de één op de andere dag niet meer kon lopen. ‘Marc kan nu een beetje lopen in een loopbrug, hij kan dan staan en een paar stappen zetten. Maar hij doet dat alleen om te trainen, in het dagelijks leven is hij afhankelijk van de rolstoel.’ Op het moment dat het in 2002 gebeurde was Marc een succesvolle internetondernemer en DJ bij radio 3FM. Een periode van revalidatie en acceptatie volgt. Marc zet zijn verhaal op papier en in 2008 verschijnt het boek ‘Kracht’. Remona kent hem dan nog niet. ‘Marc gaat goed met zijn situatie om. Ik moest er in het begin even aan wennen dat sommige dingen praktisch anders gaan, maar nu is dat voor mij ook allemaal vanzelfsprekend’.

‘Ik weet nog, in het begin, dat ik weleens zei dat ik een ontzettend zware training had gehad en me helemaal kapot had gelopen. En vervolgens schrok ik van mijn eigen uitspraak en vroeg me af of ik dat wel kon zeggen. Marc vond dat nooit een probleem en is daar heel nuchter in.’ Marc loopt daarin een aantal jaren voor en heeft geen moeite om over zijn situatie te praten. ‘Marc is daar heel open in. Hij is positief en deelt zijn verhaal met mensen waar zij dan weer veel kracht uit halen.’

Die positieve instelling blijkt wel uit de manier waarop hij zijn leven heeft opgepakt na die bewuste operatie. Na zijn dwarslaesie is hij doorgegaan met zijn radiowerkzaamheden. Ook is hij presentator van het tv programma ‘KRO De Rekenkamer’. Op dit moment tourt hij ook nog eens met de voorstelling ‘De LULverhalen’ door Nederland. Op zijn website schrijft hij daarover: ‘Elke avond vertellen vier leuke/interessante mannen hun LULverhaal. Ik vind het een grote eer dat ik mee mag doen. Mijn eigen LULverhaal gaat over mijn dwarslaesie, en in het bijzonder wat deze heeft betekend voor mijn seksualiteit, mijn liefdesleven en mijn gevoel van eigenwaarde – door de jaren heen.’

Ze hebben inmiddels hun weg gevonden samen en genieten van de relatie. ‘Ik ben verliefd op hem en we hebben het superfijn samen. Natuurlijk baal ik er soms van dat hij in een rolstoel zit en zelf had hij het ook graag anders gezien. Maar dat is in mijn ogen geen reden om niet samen te zijn. Er zijn wel eens dingen die lastig zijn of die we niet kunnen doen. In het begin was ik er zelfs een beetje verdrietig van als ik dacht aan de dingen die hij niet meer kon, terwijl hij daar allang oplossingen voor had. Hij ziet het meer als een praktisch ongemak, anderen zien dat als obstakels en problemen. Hij ziet dat anders en daar word ik nu ook steeds beter in. Als we bijvoorbeeld naar een restaurant gaan en er zijn ineens zes treden. Dan spreekt hij twee mannen op straat aan en vraagt of ze even kunnen helpen. Je moet gewoon gebruiken wat je wel hebt en dan kom je er wel.’

Foto midden: VI-Images

Advertentie

Reageer