Ultraloopster Léonie van den Haak verblijft momenteel in Japan waar zij morgen van start zal gaan in de Sakura Michi Nature Run. Het is een loop over 250 kilometer van Nagoya naar Kanazawa op het eiland Honshu. De route voert de lopers langs een prachtige route van kersenbloesems. In onderstaand interview blikt Van den Haak onder andere terug op de afgelopen voorbereidingsperiode en vertelt ze over haar voorliefde voor Japan.
Lopers kunnen behoorlijk van slag raken door blessures. Jij kreeg een jaar geleden, volgens mij voor het eerst, ook te maken met een blessure. Hoe heb jij die periode ervaren?
Het was inderdaad de eerste keer, en ik denk dat veel mensen hadden verwacht dat ik wel eerder de sjaak zou zijn met al die kilometers. Gelukkig let ik altijd heel erg op m’n looptechniek en doe ik niks als het niet goed voelt dus bleef het me relatief lang bespaard. De voornaamste reden voor de blessure was een klassieke fout: too much, too fast, too soon. Ik heb altijd heel erg veel langzame kilometers gemaakt en besloot dat ik wel eens wat sneller wilde worden op de 100km. Dat betekende een nieuwe trainer, een nieuw regime en relatief veel kilometers op een hoog tempo. Een hoog tempo voor mijn doen dan, de meeste lopers krijgen het niet warm van een 10km in 40 minuten. In plaats van rustig opbouwen liep ik gewoon keihard door al m’n grenzen heen en daar hadden een paar aanhechtingen een mening over. Na een paar weken niet lopen en fysio was ik gelukkig weer helemaal up and running.
Foto: Facebook Léonie van den Haak
Inmiddels draai je weer lekker. Kun je alles alweer aan? Hoe is het om weer je lange tochten te kunnen maken?
Heer-lijk! Ik snap soms echt niet wat me bezielt om sneller te willen worden want er is niks mooier dan gewoon als een soort toerist het halve land door lopen. Rugzakkie om, wat geld mee voor je-weet-maar-nooit en gewoon eindeloos lopen zonder echt moe te worden. Die lange duurlopen blijven m’n favoriet, maar zo af en toe heb ik ook wel wat competitiedrang en wil ik gewoon eens kijken wat er in zit. En dan moet je wel eens uit je comfortzone trainen: des te lekkerder als het weer weekend is en ik weer op pad mag.
Na de Spartathlon heb je bewust gekozen om de druk even van de ketel te laten. Hoe was dat? Is het een groot verschil als je zo’n duidelijk doel als de Spartathlon hebt waar je naartoe werkt?
Voor Spartathlon heb ik 2 jaar uitgetrokken om specifiek naar die wedstrijd te trainen. Het was letterlijk 2 jaar lang elke dag opstaan en naar bed gaan met het idee dat ik naar dat standbeeld zou gaan lopen op die ene dag in September. Het was voor mij een hele goede manier en het had niet beter kunnen aflopen, maar het is ook een hele intensieve periode geweest. Je moet je voorstellen dat je alles doet en ook laat voor zo’n wedstrijd. Ik ben blij dat ik het zo gedaan heb, maar heb er ook van geleerd dat je het ook iets relaxter kunt aanpakken, en zo ga ik nu m’n volgende wedstrijd in.
Foto: Facebook Léonie van den Haak
Voor de komende tijd heb je jezelf ook weer een groot doel gesteld? Kun je daar iets over vertellen?
Jazeker, ik zit momenteel in Nagoya, 2 dagen voor de start van Sakura Michi Nature Run. De wedstrijd is 250km lang en loopt van Nagoya naar Kanazawa, een oude busroute waar buschauffeur Ryoji Sato vaak reed. Hij vond het een prachtig gezicht als gedurende 2 weken in de lente de kersenbloesems in bloei stonden en besloot daarom zelf bloesems te gaan planten langs deze route. Op 46 jarige leeftijd en 2000 kersenbloesems verder overleed hij en deze wedstrijd is er ter nagedachtenis aan hem en om Sakura, de periode dat de kersenbloesems bloeien in Japan te vieren.
Je keuze voor Japan heeft niet alleen te maken met deze specifieke loop. Wat heeft Japan met jou gedaan?
Ik ben er verliefd geworden. Op de cultuur, de mensen, de natuur, de hysterie en de rust. Het is echt een prachtig land waar ik al heel lang naartoe wilde. 2 jaar geleden is dat gelukt en ik kan het sindsdien niet meer uit m’n hoofd krijgen. Ik heb altijd al geroepen dat ik in het buitenland wil wonen, en Japan heeft wat dat betreft m’n hart gestolen. Ik doe heel hard m’n best om snel een baan en een huis hier te vinden en hoop er heel oud te gaan worden.
Jij hebt een culturele opleiding gedaan. Japan is in dat opzicht een raar land. Het is aan de ene kant het land van minimalisme, zen en verstilling en aan de andere kant van een soort over the top techno pop. Welke kant van Japan trekt jou het meest?
Strikvraag! Japan heeft 2 kanten, maar ik ook. Ik kan heel erg genieten van oorverdovende stilte, rust en Zen, maar ook van flatgebouwen vol met games en hysterische TV programma’s. Ik denk dat ik m’n draai wel kan vinden in Japan.
Je bent een tijd geleden veranderd van trainer. Waarom heb je die keuze gemaakt?
Lang verhaal, in het kort: ik wilde wat meer persoonlijke aandacht en was toe aan iets nieuws. Gerrit van Rotterdam stond hoog op m’n lijstje van goede trainers en ik heb ‘m op een dag gewoon gebeld: hoi met Leonie, heb je nog plek voor een loopster? Niet veel later was ik lid van Team van Rotterdam met hele goede medelopers en een hele fijne trainer. Na de beginnersfout en de blessure hebben we vrij snel een goede balans gevonden en gaat het hartstikke goed. Hij stuurt me nu al 11 dagen lang elke dag een tip om straks Sakura Michi tot een goed einde te brengen, ik vind dat dus echt heel lief! Daarnaast voel ik me heel goed bij z’n trainingsregime, en hij begrijpt heel goed wat er nodig is om voor zo’n eind lopen te trainen.
Foto: Facebook Léonie van den Haak
Is er veel veranderd in je manier van trainen daardoor?
Ja, heel veel zelfs. Ik liep nooit harder dan 12 km/uur en nu zie ik soms zelfs 15 op m’n horloge staan. Ik loop relatief veel kwaliteitskilometers nu, waar ik voorheen met name langzame kilometers maakte. Tempoloopjes zullen nooit m’n favoriet worden, maar ik voel echt dat het zoveel makkelijker gaat tijdens lange duurlopen als je die kwaliteit ook traint. Dus doe ik braaf wat Gerrit zegt, soms met frisse tegenzin maar tot nu toe met een prima resultaat.
Ultra is een vrij rekbaar begrip. Jij kiest niet alleen voor lang maar vaak ook voor extreem. Wat is jouw drijfveer om iedere keer die grenzen op te zoeken?
Nou, eigenlijk zoek ik niet bewust grenzen op. Ik voel me gewoon het beste bij trainen voor afstanden van 200+km. Dat betekent namelijk veel lange duurlopen op m’n schema en meestal hele mooie wedstrijden die je kunt uitzoeken. En ook nog in hele toffe landen, dat is dan weer mooi meegenomen. Ik heb nog wel een lijstje, maar je kunt niet zoveel van dit soort projectjes in een jaar doen dus ik ben vast nog even bezig om die bucketlist af te vinken.
Ultralopen is ook een mentale sport. Vaak zijn het de tegenslagen die je sterker maken. Van welke gebeurtenis heb jij tot nu toe het meest geleerd?
Toch wel de voorbereiding op Spartathlon. Voor de buitenwereld lijkt het soms net alsof ik dag in dag uit met een big smile al m’n kilometers loop en naar de finish fladder om er een biertje open te trekken, maar er gaat toch echt wel veel meer tijd en moeite in deze sport zitten. Ik deel dat niet echt, dus kan het ook niemand kwalijk nemen dat ze alleen die vrolijke blonde zien maar geloof me dat er veel in je hoofd omgaat in de voorbereiding en tijdens zo’n wedstrijd. Dat je dan met zo’n enorme, door jezelf opgelegde druk die wedstrijd zo goed weet te finishen is meer waard dan welke wijze raad dan ook.