Fa Adda is een bekend gezicht in de Nederlandse hardloopwereld. Regelmatig is ze voorin te vinden bij wedstrijden. Met haar gitzwarte krullenbos en aanstekelijke opgewektheid is ze een opmerkelijke verschijning tussen de serieuze concurrentes. Ze is zelf ook fanatiek maar het plezier staat voorop. We besloten kennis te maken met de in Marokko geboren loopster die zelf vindt dat ze geen doorzetster is.
Fa Adda kwam in 1992 vanuit Marokko naar Nederland. ‘Mijn vader werkte hier al. Hij is destijds als Marokkaanse arbeider hier naartoe gehaald. Ik was nog niet geboren toen mijn vader naar Nederland ging. Ik heb hem tijdens mijn jeugd heel weinig gezien. Hij kwam ieder jaar twee of drie weken op vakantie naar Marokko en vertrok daarna weer naar Nederland om te werken. Toen ik een jaar of tien was is mijn moeder ook naar Nederland vertrokken. Ik bleef met mijn broer en zus achter bij mijn oma. Een andere zus woonde in Frankrijk en mijn oudste broer is in de jaren ’80 naar Nederland vertrokken om zijn studie af te maken.’
Adda is een laatbloeier op sportgebied. ‘In Marokko deed ik nooit aan sport. Toen ik hier in Nederland kwam ben ik vrij snel naar de sportschool gegaan. Ik ben toen samen met een vriendin aerobics gaan doen, dat was erg leuk. Voor de fun ging ik daarnaast zo nu en dan naar het Oosterpark om te lopen. Ik zag daar regelmatig mensen hardlopen en afzien. Langzaam maar zeker werd de sportschool vervangen door lopen in het park.’ Haar eerste wedstrijd kan ze zich nog goed herinneren. ‘Volgens mij was het in 2002, op zaterdagavond in Zaandam. Ik was echt ongetraind. Ik had pas een keer of twee gelopen in het park en toen opperde Mike, mij vriend, het idee om een keer een wedstrijd te lopen. Na vijf kilometer was ik helemaal op en toen moest ik er nog vijf.’
De stap van een rondje hardlopen naar een serieuze training bij een atletiekclub duurde een tijd. Pas toen ze begon mee te doen aan wedstrijden en zo nu dan in de prijzen viel kreeg ze het advies om aansluiting te zoeken bij een atletiekclub. ‘Eerst wilde ik dat niet maar op gegeven moment heb ik dat toch gedaan. Dat werd AV’23 in 2004 of 2005. Ik heb toen een jaartje bij een trainer gelopen maar die kwam te overlijden en toen ben ik even gestopt. Na een jaartje heb ik het weer opgepakt en kwam ik bij Bram Wassenaar terecht.’ Wassenaar is voormalig bondscoach op de lange afstand en onder andere de trainer van Kamiel Maasse, de nationaal recordhouder op de marathon. ‘Vanaf dat ik in 2007 bij Bram ben gaan trainen ben ik fanatieker geworden. Ik ben toen vier tot vijf keer per week gaan lopen.’
Adda combineert het lopen met een drukke baan als kok. ‘Ik heb altijd kok willen worden. Al toen ik naar Nederland kwam wilde ik dat heel graag. Ik volgde Nederlandse les en toen werd mij gevraagd wat ik graag wilde doen. Ik gaf aan dat koken mijn passie is. Ik ben toen naar de horecaschool gegaan. Je komt de eerste twee jaar in aanraking met alle aspecten van de horeca en daarna mocht ik kiezen. Het werd voor mij koken en moest vanaf dat moment vier dagen gaan werken en één dag naar school. Maar als stagiaire kreeg je niet betaald maar ik moest wel in mijn eigen levensonderhoud voorzien. Ik had het geld niet .’
Ze moest noodgedwongen stoppen en werkte een aantal jaren als receptioniste en beveiligingsbeambte. Toen haar vriend besloot een horecagelegenheid in Heerhugowaard te kopen vroeg hij haar om bij hem te komen werken. ‘Het was een leuke tijd en ik zag het als een mooie stap. In die periode heb ik ook de koksopleiding afgemaakt. Ik heb er drie jaar gewerkt totdat Mike besloot de zaak te verkopen.’ Daarna werkte ze een aantal jaren als uitzendkracht in verschillende hotels en restaurants totdat in 2006 een vacature vrij kwam bij Heineken. ‘Die waren op zoek naar iemand die kon koken en serveren. En ik heb allebei gedaan, dus dit was wat voor mij. Ik heb daar nu een hele leuke baan. Het is een topbedrijf en ik zit daar echt op mijn plek. Ik werk veertig uur per week.’ Ze werkt in de directiekeuken raad van bestuur op het hoofdkantoor in Amsterdam.
Hoe groot haar passie voor het koken is blijkt wel uit het feit dat ze na haar werk ook thuis nog een keer achter het fornuis gaat staan. ‘ Ik kook ’s avonds thuis ook nog een keer. Wat ik op mijn werk heb gekookt wil ik niet thuis eten. Dan wil ik iets anders, met andere kruiden en zo. In het weekend maak ik altijd iets speciaals, dat vind ik leuk.’ Een echte voorkeur voor een bepaalde keuken heeft ze niet. Ze houdt van Surinaams en Thais maar uiteraard ook van de Marokkaanse keuken. Met name tajine-gerechten, die worden bereid in een grote stoofpot van keramiek, spreken haar enorm aan. Dat is ook een deel sentiment. Zeker als er amandalen aan te pas komen. ‘Dat vind ik het lekkerst, misschien ook omdat ik dan aan vroeger denk. Dat maakte mijn moeder ook altijd . Als ze hier is weet ze ook dat ik dat wil.’
De horeca vraagt de nodige flexibiliteit van haar werknemers en bij Adda is dat niet anders. De Noord-Hollandse heeft daar geen moeite mee en dat het hardlopen soms moet wijken is voor haar geen probleem. ‘Ik werk totdat mijn werk klaar is. Soms heb ik er een diner erbij en dan werk ik langer. Ik weet dat als ik ergens voor sta dan sta ik ervoor. Als het op mijn werk heel druk en hectisch is, en dat is het vaak, dan ben ik er gewoon. Dan denk ik aan niks, dan is lopen niet belangrijk.’
Toch zou Adda het niet anders willen zien. ‘ Ik moet eerlijk zeggen dat het mij makkelijker afgaat als ik werk en trainen moet combineren. Op een vrije dag wil ik eigenlijk niks doen. Of ik ga nadenken en twijfelen wanneer ik zal gaan lopen. Als ik werk heb ik een ritme en hoef hier niet over na te denken. Ik vind die combinatie lekker.’
Opmerkelijk genoeg vindt ze zichzelf geen doorzetter. ‘Anderen zeggen van wel maar ik kan dat niet van mezelf zeggen. Ik denk altijd dat het nog beter kan. Andere mensen doen het beter dan ik, dus ik wil ook beter.’ Die houding karakteriseert haar professionele maar ook haar sportieve leven. Adda is niet zozeer bezig met haar prestaties. Ze is niet snel trots op haar eigen prestaties en ziet het vooral als een hobby. Hardlopen is voor haar een vorm van vrijheid. ‘ Hardlopen is vrijheid. Ik woon in Amsterdam maar ik ga heel vaak naar Schoorl, Castricum het Amsterdamse Bos of Spanje. Hardlopen is voor mij genieten. Tijdens het hardlopen zie je heel veel van omgeving. Ook als we in het buitenland zijn, dan zie je plekken die je normaal niet ziet.’
Als er geen blessures komen die roet in het eten gooien wil ze zich de komende maanden gaan voorbereiden op een najaarsmarathon. ‘Het lichaam moet wel meewerken want ik heb nog steeds last van mijn hamstring. Ze zeiden dat mijn hamstrings niet sterk genoeg ontwikkeld waren, dus ik werk heel veel met mijn romp en bovenbeen. Daar doe ik nu twee keer in de week krachttraining voor.’ In voorbereiding hierop zal ze een aantal weken naar het Zwitserse Sankt Moritz gaan, een bekende plek onder sporters. Iedere zomer zijn hier tal van topatleten te vinden voor een trainingsstage. Het klinkt dan ook heel serieus maar Adda is vooral verliefd geworden op de prachtige omgeving. ‘Ik vind het daar ontzettend mooi. Voor mij is het een soort vakantie, ik gebruik mijn vakantiedagen daarvoor. Ik vind het leuk om daar met andere mensen te zijn.’
Het tekent de wijze waarop Adda in het leven staat. Ze is bereid hard te werken en wil altijd het beste uit zichzelf halen. Van het leven genieten is iets dat je kunt bereiken door hard te werken, zo is haar overtuiging. ‘Geluk bestaat niet. Ik denk dat gelukkige momenten bestaan, en die heb ik.’
Foto boven: Kees Nouws