De wil om te winnen is wat hockeyster Maartje Paumen drijft. Er is altijd weer wat nieuws te winnen. Na de olympische titel, het hoogst haalbare in de sport, kun je je afvragen wat er nog over blijft. Dat geldt echter niet voor de 27-jarige Paumen. Ze heeft inmiddels al twee gouden olympische medailles op zak maar de honger om te winnen blijft. ‘Een derde medaille op de Spelen is nog unieker, dat is maar weinig mensen gelukt,’ vertelt Paumen als ze uitlegt dat stoppen voorlopig nog geen optie is. ‘Ik kijk tot Rio en dan zie ik het wel. Drie keer goud zou natuurlijk een ultieme afsluiting van mijn carrière zijn maar als ik fit ben ga ik misschien nog wel door.’
Maartje Paumen wil altijd winnen. Die winnaarsmentaliteit zat er al vroeg in. Vanaf haar tweede of derde stond ze al op het hockeyveld. Het werd met de paplepel ingegoten. ‘Talent zit in de familie. Het hele gezin speelde hockey en allemaal waren we super fanatiek. Ik heb twee broers en een zus en ieder weekend waren we op het hockeyveld te vinden. Zij hebben op het op een na hoogste niveau gespeeld maar zij hebben er bewust voor gekozen om een studentenleven te hebben en dingen ernaast te doen.’ Ze hoefde dan ook niet gepusht te worden door haar ouders. ‘Ik was al vroeg bezeten van sport.’
De ontmoeting met de hockeystick was liefde op het eerste gezicht voor Paumen. Ook al moest die liefde in die eerste jaren nog gedeeld worden met het tennisracket. Maar rond haar achtste kiest ze onvoorwaardelijk voor het hockey. ‘Ik dacht dat de kans groter was om het Nederlands hockeyelftal te halen dan om ooit op Wimbledon te spelen.’
Het leven van Maartje Paumen staat in het teken van de overtreffende trap. Ze wil altijd meer, beter en verder. In het hockey nog meer dan in andere sporten of spellen. ‘Al vanaf dat ik klein was wilde ik altijd winnen met spelletjes. Met hockey is het nog een graadje erger. Er gaat een knop om als ik het veld op stap, dan wil ik alleen maar winnen. Niet alleen bij wedstrijden maar ook bij trainingen. Ik kan echt heel erg chagrijnig zijn als ik een trainingspartij verliest.’
(Foto: Bonnie van Doorn)
‘Dat fanatisme heb ik deels van mezelf maar het is ook bijgebracht door een paar andere meiden uit het team. Die straalden uit altijd te willen winnen en altijd de beste willen zijn. Dat vond ik machtig mooi en dat wilde ik ook bij mezelf creëren. Het is zo gegroeid en uiteindelijk kom je als captain op een positie waarop je dat ook moet uitstralen, vind ik.’
Paumen ontwikkelde zich gestaag tot een drijvende kracht in haar team en in het Nederlands elftal. Dat ziet ze uiteindelijk beloond met het aanvoerderschap van het Nederlands elftal in 2011. ‘Ik had mezelf vijf jaar geleden niet gezien als aanvoerder. In eerste instantie wilde ik alleen maar spelen. Als aanvoerder komen er ook andere dingen bij kijken, buiten het spel om. Ik vind dat nu echt leuk en het heeft mij ook als speelster weer ontwikkeld.’ Op geheel eigen wijze is ze in staat om het team op sleeptouw te nemen. Mentale off-days bestaan niet in het hoofd van Paumen en dat weet ze ook aan de andere speelsters duidelijk te maken.
Ook buiten het hockeyveld is die winnersmentaliteit voelbaar. Bijvoorbeeld tijdens het hardlopen. Ze loopt graag op de loopband. Het is minder belastend én meetbaar en dat laatste is erg belangrijk voor Paumen. Ze wil elke training verder of sneller. ‘Ik wil altijd kijken hoe ver ik kan lopen en in wat voor tijd.’ In de week dat we haar spraken had ze twaalf kilometer gelopen in 57 minuten.’
Dat plezier in lopen was er overigens niet altijd. ‘Ik vond hardlopen vroeger verschrikkelijk. Het was het stomste onderdeel van hockey. Doordat ik steeds fitter en sterker ben geworden, kon ik het steeds beter volhouden en ben ik het ook steeds leuker gaan vinden.’ Tijdens wedstrijdperiodes staat haar drukke schema het niet of nauwelijks toe maar buiten het seizoen vindt Paumen het tegenwoordig heerlijk om haar loopschoenen aan te trekken. ‘Lekker een muziekje op en wat tijd voor jezelf.’ En dat doet ze het liefst op de loopband. ‘Ik heb daar geen moeite mee. Ik zet muziek op en speel wat met de snelheden. Bovendien is dat voor mijn enkels beter dan het lopen op asfalt.’
Om naar te kijken kan atletiek haar echter niet echt bekoren. Paumen houdt van allerlei sporten. Ze kan enorm genieten van voetbal, tennis en ijshockey. Die laatste sport lijkt misschien wat minder voor de hand liggend want ijshockey is geen grote sport in ons land maar in de stad waar zij vandaan komt, het Limburgse Geleen, is het dat wel. De Smoke Eaters zijn een begrip in de omgeving van Geleen. Ze draaien al decennialang mee in de nationale top. ‘Ik ging vroeger vaak kijken. Als ik een jongen was geweest dan was ik misschien wel ijshockeyer geworden.’ Maar bij atletiek blijft het beperkt tot het volgen van de prestaties van Rens Blom, de polsstrokspringer die in buurstad Sittard opgroeide.
Toch heeft ze zelf ook nog op de atletiekbaan rondgelopen. Ze was een jaar of vijftien toen haar werd aangeraden om aan haar loopbeweging te gaan werken. Ze ging naar de winkel van Wilma Rusman in Sittard. Rusman was zelf een nationale topper geweest op de lange afstand en begon na haar actieve loopcarrière een hardloopspeciaalzaak. Naast schoenadvies kreeg Paumen een uitnodiging om langs te komen op de lokale atletiekvereniging Unitas. ‘Ik trainde een jaar lang op de atletiekbaan onder begeleiding van Wilma en een andere trainer. Ik had er een gruwelijke hekel aan,’ zo kijkt ze nu lachend terug.
Die hekel is inmiddels omgeslagen in plezier maar daarnaast beseft Paumen ook dat hardlopen steeds belangrijker is geworden in het moderne hockey. ‘Het tempo ligt al enorm hoog maar ze proberen nog steeds om het spel sneller te maken. Je moet dat tempo zeventig minuten vol kunnen houden. Ik heb het nooit precies uitgezocht maar het zou mij niets verbazen als bepaalde spelers zo’n acht tot tien kilometer afleggen in een wedstrijd.’
Het hele leven van Paumen staat in het teken van hockey en daar geniet ze volop van. ‘Ik vind het een ontzettend mooi leven,’ vertelt ze als we haar ontmoeten in een café in de gezellige binnenstad van Den Bosch. ‘Ik probeer alles eruit te halen wat erin zit.’ En zolang ze nog ruimte ziet tot verbetering zal ze doorgaan. ‘Er zijn altijd zaken die verbeterd kunnen worden. Het zit nu in hele kleine dingen maar ik ben nog in iedere training bezig om beter te worden. We staan voor een ongelofelijk moeilijke taak. We moeten van goud weer goud zien te maken. Dat is wat iedereen van ons verwacht.’
Lees het uitgebreide interview in het ASICS Losse Veter Magazine
