Jessica Gal heeft haar leven verbonden aan de topsport. Ze stond jarenlang op de judomat en maakte maar liefst vier Olympische Spelen mee. Tegenwoordig timmert ze aan de weg als sportarts en begeleidt ze menig topsporter. De drive is nog steeds dezelfde. Ze wil zich nog iedere dag verbeteren.
Gal was in de jaren ’90 actief op de judomat. Samen met haar twee jaar oudere zus Jenny stond ze ruim een decennium lang aan de wereldtop. Ze was fanatiek en deed alles voor de sport. ‘Ik was heel fanatiek. Dat was ik al vanaf jongs af aan. Judo was het enige wat echt belangrijk was en ik was daar heel extreem in. Mijn hele leven was ingericht op topsport.’ Ze moest er zo nu en dan iets voor laten. ‘Je gaat minder naar de kroeg en gaat minder met vrienden op pad, het is een heel andere leefstijl.’ Ze kreeg er ook heel veel voor terug, het heeft haar gevormd tot wie ze nu is. ‘Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Je leert dat je ergens voor moet werken, heel hard werken, en dat dingen niet vanzelf gaan. Je leert dat je heel veel kunt bereiken als je zelf maar wilt maar het heeft me ook geleerd dat er beperkingen zijn. Je loopt ook tegen beperkingen aan en dat je dat ook moet accepteren. Het heeft me vooral veel doorzettingsvermogen gegeven.’
Als 17-jarige stond ze al voor het eerst op het hoogst denkbare sportieve podium, de Olympische Spelen. In totaal nam ze vier maal deel aan dit toernooi, in 1998, 1992, 1996 en 2000. Met een vijfde plek als hoogste klassering kwam ze heel dicht in de buurt van de medailles. ‘Ik heb een mooie erelijst,’ zo vertelde ze in 2010 nog aan Robbert Misset van de Volkskrant. Ze werd maar liefst vier maal Europees kampioene en won vier maal brons bij de wereldkampioenschappen. ‘Maar er ontbreken een paar dingen, een wereldtitel en een olympische medaille. Het is niet meer terug te halen, mar ik heb dat inmiddels een plekje gegeven.’
Haar mooiste overwinning vierde ze in eigen land. ‘De overwinning bij de Europese kampioenschappen in 1996 in Den Haag. Ik denk dat dat één van de mooiste overwinningen is geweest. Ik moest me kwalificeren voor de Spelen van 1996. Dat traject verliep heel moeizaam en Den Haag was de laatste mogelijkheid. Ik moest winnen om me te plaatsen. Als dat dan lukt na veel tegenslag, dan is dat een enorme ontlading.’
Het stoppen was een weloverwogen en rationele beslissing maar emotioneel was de keuze niet altijd zo vanzelfsprekend. ‘Ik ga regelmatig judowedstrijden kijken. Dan wordt je een beetje geconfronteerd met het feit dat het voorbij is. En dat is raar, nog steeds. Dan besef je je weer dat je ooit aan de top gestaan hebt en dat het voorbij is. Je beseft dan dat je daar niets meer te zoeken hebt ook al zou je dat willen. Ik heb soms nog wel momenten gehad dat ik dacht dat ik zo weer zou kunnen beginnen. Maar wat je dan vergeet is dat je je hele leven weer moet omgooien. Dat is heel ingrijpend. Nu is het niet meer aan de orde maar dat heb ik in het verleden wel een paar keer gedacht.’
Ze was nog jong toen ze stopte. Ze was 29 jaar, had nog een aantal jaren mee gekund maar ze wilde zich ook op maatschappelijk vlak ontwikkelen. ‘Ik heb dertien jaar aan de top gestaan. Ik had besloten dat 2000 het eindpunt van mijn judocarrière zou zijn. Ik wilde mijn studie niet nog langer laten duren en voor mij was duidelijk dat ik niet door zou gaan tot 2004. Het was een hele duidelijke keuze, ik wilde mijn studie oppakken.’
Die studie was geneeskunde. Een studie die overigens opvallend vaak door topsporters wordt gekozen. ‘Je maakt die keuze op je achttiende en dan ben je nog vrij jong. Ik vond het menselijk lichaam heel interessant, dat is het met name, en daarnaast vond ik het prettig dat een hele praktische studie is.’
Gal viel meteen met de neus in de boter. Ze begon meteen met haar co-schappen en draaide lange dagen in het ziekenhuis. Er was geen tijd voor een zwart gat. ‘Ik vond het wel lekker, ik was meteen intensief bezig. Daardoor viel ik niet in een gat of had ik zeeën van tijd. Dat was maar goed ook want dat is niks voor mij. Ik vond het bovendien wel lekker om niet meer te hoeven sporten. Op een gegeven moment wordt dat een verplichting die je jezelf oplegt.’
Als topsportster was ze altijd gewend om zelf verantwoordelijkheid te nemen voor haar prestaties. Het verklaart haar keuze om ook als sportarts niet te kiezen voor veiligheid van een vast baan. Ze koos opnieuw voor het avontuur en begon voor zichzelf. ‘Ik zocht een bepaalde vrijheid en de uitdaging om er iets van te maken. En je wilt het op je eigen manier doen. Een eigen praktijk is iets waar je je ziel en zaligheid in steekt en dat is iets wat ik nodig heb.’
Die uitdaging vindt ze in het werken met topsporters. Bij dergelijke prestaties komt alles heel nauw en pijntjes die een ander geen belemmering opleveren kunnen van grote invloed zijn op de prestaties van topsporters. ‘Bij topsporters ligt er meer druk op de medische staf om terug te komen en dat zo snel mogelijk te doen. Kleinere dingen zijn een probleem. Dat maakt dat je veel meer naar details moet kijken en dat je niet alleen bezig moet zijn met blessureherstel maar dat je ook moet zorgen dat iemand in topvorm komt en zorgen dat alle aspecten goed zijn.’
Het is een samenwerking tussen arts en sporter. De sporter is verantwoordelijk voor het eindresultaat. ‘Wat een sportarts met name doet is zoeken naar aangrijpingspunten om de belastbaarheid te verhogen en blessures te genezen of voorkomen. Het is belangrijk dat iemand bereid is om er zelf iets voor te doen om beter te worden. Over het algemeen zullen wij adviezen geven die erop gericht zijn dat je met jezelf aan de slag gaat. Met andere woorden, als iemand naar de sportarts gaat en denkt dat de arts hem of haar wel beter maakt dan heeft deze persoon het bij het verkeerde eind. Wij begeleiden sporters, maar zij moeten het meeste zelf doen.’
Zoals ze zichzelf doelen stelde als sporter heeft zij nu opnieuw grote ambities. ‘Ik wil graag uitgroeien tot een sportartsencentrum waarin we verschillende specialiteiten hebben, waarin we de combinatie van breedtesport en topsport aan kunnen. Ik vind de breedtesport namelijk ook leuk. Die groep is vaak veel dankbaarder dan topsporters. Ik wil een centrum van hoog niveau waar de mensen ervaren dat ze goed geholpen zijn, waar er aandacht aan ze besteed wordt. Het gaat niet alleen om het aantrekken van goede artsen maar ook dat de mensen het gevoel hebben dat ze hier goed en op tijd geholpen zijn. Dat kan allemaal beter maar dat is wel waar mijn uitdaging zit. We werken nu met twee sportartsen. Er zijn ontwikkelingen gaande waardoor we meer mensen nodig zullen hebben.’
Ook op sportief vlak heeft ze zichzelf toch weer een ambitieus doel gesteld. Gal wil in oktober de marathon van Amsterdam lopen. ‘Ik wil de marathon lopen maar zit met wat lichamelijke ongemakken. In principe is dat het doel wat ik gesteld heb. Als dat niet lukt dan loop ik de halve marathon.’
Pingback Jessica Gal: van topsporter tot topsportarts - Fysiomed