Terug naar boven
Susan Kuijken: ‘De mooiste momenten zijn als je jezelf weet te verrassen’
News

Susan Kuijken: ‘De mooiste momenten zijn als je jezelf weet te verrassen’

Even overwoog Susan Kuijken om mee te doen aan het EK Cross, het toernooi waar ze in 2008 goud pakte bij de neo-senioren. Ze had een geweldig seizoen gedraaid en was gretig. Maar dat succesvolle seizoen had ook kracht gekost en Kuijken wist dat het risico van een terugslag of blessure altijd op de loer ligt. Ze is geen eendagsvlieg en dat wil ze dit jaar bewijzen. Dat is haar meer waard dan een cross- of indoorseizoen.’Eén goed outdoorseizoen draaien is natuurlijk fijn, maar nu is het de uitdaging om het twee jaar back-to-back te doen.’ Een interview met een nog altijd zeer gedreven atlete die zichzelf hoge doelen heeft gesteld voor het komende seizoen. ‘Jullie zijn voorlopig nog niet van me af’

Foto: Jane Monti, Race Results Weekly

Hoe kijk je terug op 2013?
Ik heb er echt van genoten en heb eindelijk het gevoel dat mijn investering in de sport zich dit jaar uitbetaalde in prestaties. De 8ste plaats bij het WK was voor mij het hoogtepunt, maar ik ben net zo trots op het feit dat ik mijn niveau heb weten vast te houden van begin februari tot en met eind september.

De grootste teleurstelling was het uitblijven van een goede 1500m. Het grootste paniekmoment was toen ik voor het NK ziek werd en het herstel lang duurde. De mooiste wedstrijd was 5th Ave mile en de ereronde met de vlag. De zwaarste wedstrijd was Stockholm 3km. De beste motivatie was iedere training samen met de andere MTC leden in Melbourne, Mount Laguna en Londen. Het meest dankbare moment was toen Nike mijn contract verlengde. De stille kracht waren de zeven fysio’s die me ‘in one piece’ het seizoen doorgebracht hebben. Het liefste moment was de surprise huldiging inclusief verkleedde atletiekkids op de atletiekbaan in Nijmegen. Het meest emotionele moment was samen met moeder en zuslief op de tribune na mijn NR in Amsterdam. Het meest frustrerende moment was de mislukte 1500m in Brussel, twee dagen later gevolgd door het beste revanche moment, de EL in de 3km in Rieti. Zo kijk ik er een beetje op terug ☺

Je verbeterde je pr’s van de 1500m tot en met de 5000m:
4’05″38 (1500m)
4.27,13 (1EM)
5.38,37 2.000m
8.39,65 3.000m
15.04,36 5.000m
Hoe kijk je zelf nu naar dit rijtje?

Dat is een mooi rijtje dat beter bij me past dan wat ik de afgelopen jaren heb laten zien. Maar het is nog niet goed genoeg en sowieso niet compleet zonder een goede 800m. Als ik naar de losse tijden kijk, heb ik op iedere race wel wat aan te merken, maar daardoor weet ik ook zeker dat het allemaal harder kan. De enige race in dit rijtje waar weinig mis mee was, is de mijl waarin ik van start tot finish op kop heb gelopen (met een 1500m split van 4:07). Maar zo lopen de grote wedstrijden niet, dus op dat gebied kan ik nog veel leren. Hoewel de tijd in sommige wedstrijden belangrijker is dan in andere, loop ik altijd in eerste instantie voor plaats. De 5000m is in dit rijtje waarschijnlijk de wedstrijd waarin ik het meest op tijd gericht was, maar zelfs daar kon ik het niet laten om als een malle over de finish te duiken zodat ik nog net met 1/100s een veelzeggende 11de plaats pakte ☺

Er was nog even sprake geweest dat je een cross-seizoen zou gaan draaien of eventueel een EK cross. Toch niet, waarom en wat is daarin de afweging geweest?
Het seizoen was natuurlijk erg lang en ik was moe. Ik wist dat ik sowieso even rust moest nemen voordat ik weer zou gaan opbouwen. Eerst zou ik kijken hoe daarna de trainingen liepen om vervolgens te besluiten of het de moeite waard was voor het EK cross te gaan, maar het was al vrij snel duidelijk dat het toch te vroeg kwam. Indoor wil ik graag een keer doen, maar dit jaar blijf ik in de voorbereiding op het baanseizoen in Australië en loop hier wedstrijden. Eén goed outdoorseizoen draaien is natuurlijk fijn, maar nu is het de uitdaging om het twee jaar back-to-back te doen.

SusanKuijkenMelbourne_49282_770

Hoe gaan de trainingen nu en in welke trainingsfase zit je?
Ik ben net terug in van een trainingsstage in Falls Creek zo’n 300km van Melbourne en op 1700m hoogte. Al 40 jaar is het traditie voor lopers in Australië om in januari de hitte van de steden te verruilen voor dit rustige skidorpje. Het is een geweldige plek om een goede basis te leggen voor het Australische baanseizoen en de rest van het jaar. Het geheim van Falls Creek is niet zozeer het trainen op hoogte (want veel van de trainingen leggen we af rond 1600m) maar meer dat alle atleten van verschillende coaches en uit alle uithoeken van Australië hier samen trainen. Daarnaast is het op hoogte een stuk koeler dan in Melbourne waar de temperaturen in januari soms oplopen tot 40-45 graden en er is in Falls Creek natuurlijk wat minder afleiding dan tijdens de bruisende zomermaanden in de stad. Door de successen van vorig jaar van trainingsmaatje Zoe en mijzelf komen er steeds meer meiden op MTC af. Vorig jaar trainde ik na januari in Melbourne vaak alleen met Zoe en de jongens, nu zijn daar sinds het begin van dit jaar Laura Crowe (Ierse, 800m: 2.00,30) en Genevieve LaCaze (Australische, 3000m st: 9.37,62) aan toegevoegd. Ik merk nu al dat deze uitbreiding van de groep met nog meer supergemotiveerde meiden een positieve invloed op mijn training heeft. Qua training heb ik sinds oktober een paar keer gas terug moeten nemen, maar nu in Falls Creek uiteindelijk toch een goede basis weten te leggen. De komende twee maanden train ik in Melbourne en ga vervolgens weer op trainingsstage naar Mount Laguna in Californië. Tussendoor zal ik in het Australische seizoen en in Amerika wel een paar wedstrijden lopen, maar de training daar nauwelijks voor aanpassen. Het doel tot Europa is heel simpel; gewoon goed trainen met zo min mogelijk onderbrekingen, daarna kunnen we spannende dingen gaan doen.

Wat heeft jou in 2013 vooral veel voldoening gegeven?
Dat alles eindelijk op z’n plaats viel. Ik had al een paar jaar het gevoel dat er zoveel meer inzat, maar steeds ging er iets mis. Dit jaar liepen de trainingen en wedstrijden wel goed en daardoor kreeg ik ook steeds meer kansen om in andere grote wedstrijden te lopen. Ondertussen ben ik mentaal niet veranderd en benader ik iedere wedstrijd nog steeds als een unieke kans. Ik denk wel dat het een voordeel is dat ik het draaien van een volledig seizoen niet als vanzelfsprekend beschouw. Bij de laatste wedstrijden van het seizoen zoals Rieti, Newcastle en New York merk je wel dat er links en rechts atleten zijn die genoegen nemen met een plaatsje minder. Ik was er in Rieti erg op gebrand om een goede wedstrijd te lopen na de teleurstelling in Brussel twee dagen ervoor. Mijn lichaam deed pijn van de rare capriolen die ik moest uithalen om mezelf daar staande te houden en ik was moe van het lange seizoen en gereis. Maar ik moest en zou het seizoen op een positieve manier eindigen. Dat ik in Rieti mijn tweede EL liep gaf veel voldoening en was een soort van bevestiging dat het altijd de moeite waard is om te blijven vechten. Ook in New York bleef ik tot de finish strijden, hoewel ik in de eerste helft van de wedstrijd ergens hulpeloos achterin het veld hing met benen die niet vooruit te branden waren. Op zo’n moment heeft het natuurlijk weinig zin om medelijden met jezelf te hebben. Maar dat ik er uiteindelijk nog een derde plaats uit wist te slepen was op karakter. Dat zijn de mooiste momenten, als je jezelf nog weet te verrassen.

Je hebt na een aantal moeilijke jaren de aansluiting weer gevonden bij de wereldtop. Is er een moment geweest dat je emotioneel was of dat er een bepaalde opluchting was?
Meteen na het WK vloog ik door naar Stockholm. Het leek me het makkelijkst om te doen of dat de derde ronde van het WK was, dus ik bleef in de tussenliggende dagen dezelfde routine volgen, liet alle berichtjes even links liggen en dacht verder niet zo na over Moskou. Toen ik een week later weer in Nederland aankwam was ik in mijn hoofd eigenlijk al met de volgende wedstrijd in Amsterdam bezig. Mijn moeder kwam me van het vliegveld ophalen en leek nogal veel haast te hebben na mijn vertraagde vlucht. Toen we vliegensvlug Nijmegen binnenreden en daarna ook snel mijn huis voorbijreden richting de atletiekbaan begon er iets te dagen. Mijn masseur had een huldiging georganiseerd en toen ik op de baan aankwam, werd ik warm onthaald door bekenden, familie en verkleedde kids van het atletiekkamp. Het was een mooi moment, omdat ik me realiseerde dat ik eigenlijk steeds van de ene naar de andere race had toegeleefd, eerst zo gefocust op het WK en daarna op andere doelen, dat het niet eens tot me doordrong dat ik de doelen die ik mezelf gesteld had ook daadwerkelijk behaald had. Het was fijn om die erkenning te krijgen in Nijmegen en even stil te staan bij het succes, precies op de plek waar het ooit allemaal begon. Een week later herleefde ik dat moment even na de spannende 2km race bij de Flame Games in Amsterdam. Samen met mijn moeder en mijn zus zat ik op de tribune echt te genieten van de rest van de wedstrijd. Het blijft toch speciaal om in Nederland te laten zien dat je kan rennen.

SusanKuijken_Melbourne44902_770

Heb je nog een passie naast het lopen?
Ik hou van reizen, koken, eten en schrijven. Gelukkig allemaal prima te combineren en misschien ook wel onderdeel van het atleet-zijn. Omdat ik in de zomer switch tussen Nijmegen en Londen is Melbourne eigenlijk de enige plek waar ik nu voor langere periodes verblijf. Toch begint ‘the travel bug’ dan niet te kriebelen omdat Melbourne een echte mengelmoes van culturen is. Dat zie je bijvoorbeeld terug in het aanbod van markten en restaurants. Ieder weekend zijn er wel internationale food festivals en pop-up restaurants die een bezoekje waard zijn om wat cultuur te snuiven (lees: eten), dus dat doe ik dan graag. Verder blijft er naast het trainen weinig tijd en vooral energie over om hele spannende dingen te doen, maar gelukkig geniet ik altijd volop van het lopen zelf en alles daar omheen.

In welke fase van je topsportcarriere ben je nu?
Veel mensen denken waarschijnlijk dat ik na mijn top 8 klassering lekker achterover leun en mezelf schouderklopjes geef. Achtste is best goed en hoewel ik dit jaar het gevoel heb het maximale uit het WK gehaald te hebben, weet ik dat ik nog stappen kan maken. Het geeft me in ieder geval hoop om te zien waar ik nu sta na een jaar zonder blessures. Ik ben 27, maar door alle gemiste jaren ligt mijn ren-leeftijd zeker lager. Ik ben mentaal fris en klaar om de strijd nog een hele tijd aan te gaan, dus jullie zijn voorlopig nog niet van me af.

Heb jij al een voorkeur richting Zürich, 1500m of 5000m?
Ik sta er op het moment op papier natuurlijk beter voor op de 5000m, maar wil dit jaar ook weer de 1500m lopen. Vorig jaar heb ik geen 800m kunnen lopen en dat is wel essentieel in de voorbereiding op een 1500m in een toernooi. De aanloop naar het seizoen is voor beide afstanden hetzelfde, dus voor nu hou ik beide opties nog even open.

Kijk jij komend seizoen nog naar Nederlandse records?
Ja, sommige records staan al veel te lang. Ik voel me geroepen.

Advertentie