Voormalig atleet London Loy timmert tegenwoordig flink aan de weg als atleet. In deze serie probeert hij een kant van atleten te laten zien die wij niet kennen. Ditmaal was het de beurt aan de 1.500m-loopster Evelien Ruijters.
Hoe lang doe je al aan atletiek?
Nu inmiddels zo’n 12 jaar. Ik begon in de brugklas na het winnen van een scholierenloopje. In de loop der jaren ben ik, met pieken en dalen tijdens mijn studietijd, meer gaan trainen en me met name gaan specialiseren op de 800m en 1500m.
Op welke prestatie tot nu toe ben je het meest trots?
Het meest trots ben ik op mijn bronzen medaille op de 800m tijdens het NK indoor in 2006 en mijn persoonlijk record op de 1500m (2.16.31) van vorig jaar (gelopen in Heusden tijdens de Nacht van de Atletiek). Het behalen van het NK-podium bij de senioren was in dat jaar iets waar ik keihard voor gewerkt had. Het is mooi als het harde trainingswerk eruit komt op het moment dat het moet. De tweede plaats in Heusden en het persoonlijk record op de 1500m waren voor mij de bevestiging dat ik nationaal mee kan strijden. Die wedstrijd heeft de doorslag gegeven om de komende jaren op atletiekgebied nog eruit te halen wat er in zit.
Foto: London Loy
Hoe belangrijk is atletiek voor je?
Wat is er zo mooi aan de sport?
Atletiek is voor mij heel belangrijk. Het is heerlijk om na een drukke dag naar buiten te gaan, de frisse lucht op te snuiven en mijn hoofd leeg te maken. Ik krijg bovendien een ontzettende kick van goede wedstrijden, trainingen en tijden. Het zoeken naar nieuwe doelen en uitdagingen heb ik nodig om geprikkeld te blijven. De afwisseling van vliegen over het tartan in de zomer naar het modderploegen tijdens het crossseizoen en kilometers maken op het asfalt maakt het tot mijn favoriete sport. Daarbij is het een sport waarbij afzien, doorzetten en tot het uiterste gaan meestal beloond wordt. Dat maakt het ook een eerlijke sport.
Wat is jouw grote droom in de atletiek?
Ik heb er eigenlijk twee. De eerste is Nederlands kampioen worden op de 800m of de 1500m. De tweede is deelnemen aan een groot toernooi, bijvoorbeeld het Europees kampioenschap.
Foto: London Loy
Je bent ook arts, geen gemakkelijke combinatie. Hoe lukt het jou om beide toch te combineren?
Dat is inderdaad een uitdaging en vereist nogal wat gepuzzel en haast- en vliegwerk. Toch zou ik niet anders willen. Inmiddels heb ik zo’n sterke structuur ontwikkeld en ben ik in die mate efficiënt geworden dat de combinatie bijna als vanzelf gaat. Natuurlijk is het niet altijd gemakkelijk om je rondjes ’s avonds in het donker te lopen of vrij te regelen voor een wedstrijdweekend. Toch kan ik er ook veel energie van krijgen als alles, strak naast elkaar gepland, aan het eind van de dag gelukt is zoals ik het wilde. Soms schiet ik mezelf daarin voorbij, een tegensputterend lichaam is dan het logische gevolg, en dat zet me dan weer met beide voeten op de grond.
Artsen leiden zelf niet altijd het meest gezonde leven. Ben jij de uitzondering op de regel?
Ik kan er soms versteld van staan hoe een rokende longarts zijn patiënten instrueert om te stoppen. Ditzelfde geldt voor de niet-sportende cardioloog met overgewicht. Uiteraard zijn dit ook uitzonderingen maar ik denk wel dat je als arts het gezonde voorbeeld mag geven aan je patiënten. Dan is je advies toch een stuk geloofwaardiger en zullen patiënten het ook eerder opvolgen. Andersom zie je ze trouwens ook, oververmoeide arts-assistenten die tot middernacht op de operatiekamer staan. Dan ben ik blij dat ik voor het huisartsenvak gekozen heb en mijn diensten later een stuk regelmatiger zijn.
Foto: London Loy
Kun je de adrenaline voor en tijdens de wedstrijd vergelijken met een spannende en hectische dienst in het ziekenhuis?
Zeker. Momenteel loop ik een half jaar stage op de Spoedeisende Hulp (in het kader van mijn huisartsenopleiding). Ik ben al een paar weken bezig maar ik kan nog altijd zenuwachtig worden van de loeiende sirene van de ambulance op weg naar het ziekenhuis. Het onvoorspelbare, het idee dat een patiënt er zomaar ineens tussenuit kan piepen en jij de verantwoordelijkheid hebt. Het is de onzekerheid van elke beginnende dokter en kan mij nog altijd zweethandjes bezorgen. Dit is vergelijkbaar met de stress voor de wedstrijd: ‘ Hoe zal het gaan? Ben ik wel goed genoeg? Zijn die anderen niet sterker?’ Ook in de atletiek is het dat onvoorspelbare, je weet nooit hoe een race zal verlopen. Over een kleine maand sta ik voor het eerst alleen in de nachtdienst. Ik kan er soms wakker van liggen, maar ergens komt toch ook weer dat competitieve naar boven en wil ik laten zien wat ik kan. Net als op de atletiekbaan!
Foto: London Loy
Dit artikel verscheen eerder in Losse Veter Magazine #3. Dit magazine staat grotendeels in het teken van trailrunning. Naast deze review wordt er uitgebreid aandacht besteed aan verschillende routes in Nederland, twee nieuwe wedstrijden, productinformatie, voedingstips en nog veel meer.
Klik hier om het magazine (PDF-formaat, 25MB) te downloaden.