De Britse filosoof-schrijver Alain de Botton gooide vorige week weer zo’n typische oneliner de wereld in. ‘Mensen zijn zo trots om naar de gym te gaan, maar zo beschaamd over de therapeut’, tweette hij. Plato’s scheiding tussen lichaam en ziel leek nog nooit zo actueel.
Neem een doordeweekse stad. De kans is groot dat je er op een al even doordeweekse stadswandeling tussen winkels, uitzendkantoren en nagelstudio’s minstens één fitnesscentrum passeert. En de kans is al even groot dat je van op de stoep een blik kan werpen op de trainende lijven achter de bewust gekozen doorkijkramen. Zwetende medemensen met de blik op oneindig en een zelfdisciplinescore van 99. Een scène die een toevallige passant weleens met een licht schuldgevoel durft op te zadelen. Want wie niet sport, tja, die moet het maar zelf weten. Aldus het impliciete verwijt tussen al die in het rond vliegende zweetdruppels. Lees hier verder